İçerik
Bitmeyeceğim Serpinti 4. Bunun basit bir nedeni var: dostluk. Seviye 20 karakterim araziden geçerken, yalnızca yan görevlerde bulunur. Ana hikayeye daha fazla girmeyecek. Ona izin vermeyeceğim.
PlayStation'ımı kapattıktan sonra, doğru seçimi yapıp yapmadığımı merak ederek yatakta yattım. Beynim bu dünyadaki karakter yaylarının üzerinde kendini mahvediyor. Bu duygusal olarak Fallout'a nasıl bağlıyım? Ertesi gün kontrol cihazını alıyorum ve bir kez daha dünyaya gidiyorum, silahımı yükseltmek için çöp toplayıp takipçimi Piper olarak değiştiriyorum.
Diamond City'deki sonsuz takas sistemini kullandıktan sonra, orada bulunan evi almak için yeterli parayı almak. Karakterim bazı rastgele NPC'lerle konuşuyor, tüm şehri keşfetmeye çalışıyor ve sonunda üsleri yönetiyor. Son oyunla yüzleşmek istemiyorum.
Her taraf arayışı kaçınılmaz olanı durdurur.
Serpinti 4 Bazı yayınların 2015 yılında Yılın En İyi Oyunu ödülünü verdikleri harika bir oyundur. Bethesda Software dördüncü ünvanını Fallout serisinde, gelecekte 200 yüz yıllık bir kasada dünyaya çıkacağınız bir dünyada yayınladı. Bu atom savaşına düştü. Süper Mutantlar, korkunç Deathclaws ve iki başlı ineklerle karşılaşıyorsunuz. Yaşamak için çılgınca bir dünya ama harika bir oyun ama bununla ilgili hiç şüphem yok ama bu oyunu bitirmeyeceğim.
Bethesda, beni duygusal düzeyde etkilediği için gerçekten güzel bir oyun yaptı. Başka hiçbir oyun beni bu şekilde etkilemedi. Arkadaşlarım bana Fallout'un hikayesinde yeni olduğun için bu sorunun olacağını söyledi. Bu doğru olabilir ama ben oynadım The Elder Scrolls V: Skyrim, Cadı 3: Vahşi Avıve bu oyunların geçmiş sürümleri.
Böylece gözlerimde bu oyunların nasıl oynandığını biliyorum. Bu bir sorun muydu Skyrim? Bence hayır. İki oyunu karşılaştırırken kendimi bulduğum zamanlar oluyor. Örneğin, hangisinin daha iyi bir diyalog sistemine sahip olduğu veya neden çift elli Serpinti 4?
Bu kolaydı SkyrimBir göreve başladığınızda, üç veya dört diyalog seçeneğiniz vardır. İşte bir örnek: Diyelim ki bir kasaba bir ejderha tarafından saldırıya uğradı ve kasabalar birinden yardım istedi. İlk tercih, “Evet, ejderhayı öldüreceğim” diyen doğru yoldur, ikinci tercihiniz ise tarafsız tepkidir: “Gerçekten istemiyorum, ama yapacağım” ve son seçiminiz. Olumsuz tepki: [Thor'un Sesi] "Sana NAY Diyorum!"
İçlerinde bir diyalog seçeneği olan bazı oyunlarda, bunlar değişkenlik gösterecek ve NPC’lerde bir cevaba neden olabilir.
oynardım Zindanlar & ejderhalar çok. Bir karakter yarattığınız her zaman, bir zar atmak ya da ölmek anlamına gelen "karakterinizi yuvarlamak" zorunda kaldınız, karakterinizin ne kadar çekici, akıllı ya da ne kadar kokulu olduğunu belirleyebilirsiniz. Bu oyunu her oynadığımda, her zaman "Lawful Good, Crusader" hizasındaydım. Aynı şekilde, bu S.P.E.C.I.A.L perks ile Fallout gibidir. Bu karma tabanlı oyunlarda karakterim her zaman bu şekilde tasvir edildi.
Video oyunları oynayan biri olarak, birçok farklı kahramanın bir derlemesiyim. Belki bu kahramanlık özelliklerinden bazıları bana geçti. Bir oyuncu olmak beni daha iyi bir insan yapmıştı. Bu oyunda, yapmak için zor seçenekleriniz var. Bu grup ölmeli ve diğerlerinin yaşamasına izin mi vermeli yoksa bir grubu diğerlerinin lehine sabote ediyor musunuz? Gerçek hayatta geçmeyeceğim ahlaki çizgileri getiriyor.
Diğer oyuncular bu kavramlar üzerinde düşünmese de benim oyunum. Hayatın oyunu yansıttığını söylemiyorum ama içerisindeki seçenekler daha gri. Şimdi, genellikle oyunlarda karma sistemlerde bu problemler olmaz, ne değişti? Yaşlandığımdan veya koleje döndüğüm için olabilir. Her nasılsa oyun beni değiştirdi ve oyunuma da yansıyor.
İnsanlar bunu okuduğunda deli olduğumu düşünecekler.
En sık karşılaşılan cevap “Sadece bir oyun” olacak. Haklılar, bu mücadele ettiğim seçeneklere sahip bir oyundur. Bu oyuna dahili olarak tepkimeye baktığımda, bunun hayatımdan kaynaklanması gerektiğini görebilirsiniz. Çocukluğumdaki arkadaş eksikliğim nedeniyle NPC’yi arkadaş olarak tutmak istiyorum. Neden bu karakterlerle uzağa itip düşman olmak isteyeyim? Synths, Steel'in Kardeşliği, Demiryolu üyeleri odasına girip arkadaşlarımdır. Bana saldırmıyorlar ve 200 yıl sonra bu dünyada kendimi güvende hissediyorum.
Kendime bir oyuncu diyorsam, herkesi bölmek yerine başkalarını kurtarmak benim sorumluluğumdur, burada güç ilk seçenek değil, son seçenek. Bu oyunu ondan önce diğerleri gibi bitirmek istiyorum ama yapmam. Fallout dünyasının durumu için karakter ihtiyacımı cevaplara feda etmeyeceğim.